گر چه مصادیق متفاوتی برای مهارت های زندگی در زمان های مختلف توسط کارشناسان ارائه شده است اما شاید بتوان بر این تعریف ساده اتفاق نظر نمود که همه ما برای زیست بهتر در دنیای امروز نیازمند مهارت هایی هستیم که می توان از آنها به عنوان مهارت های زندگی یاد کرد.
سازمان‌ها و نهادهای مختلف و نیز بسیاری از دانشگاه‌ها بر اساس اولویت‌ها و ترجیحاتشان، فهرست متفاوتی از مهارت‌های زندگی ارائه کرده‌اند. در این میان، فهرست مهارت های ده گانه سازمان بهداشت جهانی بیشتر مورد توجه قرار گرفته که در آن مهارت های زندگی مجموعه مهارت های روانی-اجتماعی هستند که به ما کمک می‌کنند به شکلی سازنده با نیازها و چالش‌های زندگی روزمره روبه‌رو شویم و بهتر با آن‌ها کنار بیاییم.
این مهارت ها، مهارت‌هایی شخصی و اجتماعی هستند که به کودکان و نوجوانان کمک می کنند تا بتوانند در ارتباط با خود و دیگران و اجتماع به طور موثر و مسئولانه عمل کنند. همچنین فراگیری این مهارت ها نه تنها به توانمند ساختن افراد در زندگی حال، بلکه به توانمندسازی آنان برای زندگی آینده و کسب موفقیت نیز کمک می‌کند. کودکان و نوجوانان به‌ دلیل تجربه ناکافی و عدم آشنایی با مهارت‌های لازم از جمله آسیب‌پذیرترین اقشار اجتماع هستند و به‌ رغم انرژی و استعدادهای سرشار، از چگونگی به کار بردن توانمندی‌های خود در مواجهه با مسائل و مشکلات زندگی آگاهی کافی ندارند. بنابراین، آموزش مهارت‌های زندگی، ایشان را قادر می‌سازد که به‌ طور موثر با کشمکش‌های زندگی رو به‌ رو شود.
در دوره های آموزشی مهارت های زندگی، مهارت های نظیر خودآگاهی، تصمیم گیری، حل مسئله، تفکر نقادانه، تفکر خلاق، ارتباط با دیگران، همدلی، مدیریت هیجانات و عواطف، مدیریت استرس، مدیریت روابط، کار تیمی و … در چند ترم به دانش آموزان آموزش داده می شود.